Ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχεις ακούσει κάποιον να αναρωτιέται γιατί θα έπρεπε εκείνος να είναι καλύτερος από τους ανθρώπους που του φέρθηκαν άσχημα; Γιατί εκείνος πρέπει να είναι ανώτερος ενώ οι γύρω του δεν τον εκτιμούν; Αυτές οι απορίες, δεν είναι μόνο θέμα εγωισμού ή θυμού. Είναι το αποτέλεσμα του πόσο μόνοι νιώθουμε... Όλοι μας. Ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια φιλική αγκαλιά, μια σιωπηλή- έστω- συντροφιά... Κάποιον να πάρει το μέρος μας στις δύσκολες στιγμές μας. Κάποιον να μη ζητάει εξηγήσεις. Κάποιον...

Αναζητάμε μια ιδανική σχέση- είτε φιλική είτε ερωτική-, με κάποιον που θα μας αγαπήσει τόσο ώστε προτεραιότητα του δε θα είναι το να κρίνει αν αυτο που πράξαμε είναι σωστό ή λάθος, κάποιον που θα μας δώσει τη συμβουλή του όταν η μεγάλη μπόρα θα έχει περάσει και θα έχουμε την ψυχραιμία να την κάνουμε πράξη. Κάποιον που δε θα μας συγκρίνει με τον εαυτό του στα λάθη μας για να νιώσει ανώτερος.

Πόσο εύκολο είναι να βρείς έναν τέτοιον άνθρωπο, σήμερα που τα πράγματα έγιναν τόσο επίπονα και πολύπλοκα; Πόσο εύκολο είναι να βρείς κάποιον που θα δείχνει αγάπη ακόμα και γι' αυτά που του είναι αδύνατο να κατανοήσει, σεβόμενος τη δική σου μοναδικότητα και τον ίσως διαφορετικό τρόπο σκέψης σου;

Όλοι εσείς που έχετε έναν σκύλο, κάτι σας θυμίζουν αυτές μου οι λέξεις. Ξέρεις πώς είναι να έχεις κάποιον να σε (υπο)στηρίζει πάντα, χωρίς να εξετάζει το λόγο, το δίκιο ή το άδικο. Ξέρεις πως είναι να υπάρχει πάντα μια ζεστή αγκαλιά για σένα, ακόμα κι αν ξέσπασες τα νεύρα σου με φωνές πάνω του, δύο λεπτά πριν. Ξέρεις πως είναι να είσαι, για κάποιον, όλη του η ζωή, να περιστρέφονται όλα γύρω σου. Πώς είναι να σου εμπιστεύεται κάποιος τη ζωή του ακόμα κι αν δεν εμπιστεύεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, απλά και μόνο επειδή είσαι ο " αρχηγός " του. Πώς είναι να σου είναι κάποιος αιώνια πιστός, χωρίς να σου ζητά αποδείξεις ή λόγους γι' αυτό. Πώς είναι να δίνει και τη ζωή του για σένα. Πώς είναι να σου δίνει κάποιος τα πάντα... ανιδιοτελώς.

Οφείλουμε στην ανθρωπιά μας και σ΄αυτές τις λευκές ψυχούλες να προσπαθούμε κάθε μέρα να γινόμαστε καλύτεροι, να μην κρίνουμε ποτέ και κανέναν- γιατί ΌΣΟ καλά κι αν γνωρίζουμε κάποιον, ποτέ δεν ξέρουμε ολοκληρωτικά από που έρχεται και τί βιώνει στην ψυχή του-, να κουνάμε λίγο πιό συχνά την ουρά μας- έστω κι αν δεν έχουμε- στους ανθρώπους γύρω μας. Έστω κι αν δεν ανταποκρίθηκαν όπως θα θέλαμε στις- πάντα υπερβολικές- προσδοκίες μας.

Γιατί όλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, μόνο που αυτό δεν το καταλαβαίνουμε πάντα. Το "καλύτερο" και το " περισσότερο", δεν έχει τις ίδιες βαθμίδες για όλους, για κάποιους το "maximum" τους, είναι το ελάχιστο των δυνατοτήτων σου, είτε πρακτικές, είτε πνευματικές, είτε... συναισθηματικές.

Δε λέω, -πρός Θεού!- να αντικαταστήσουμε τον άνθρωπο με τα σκυλιά μας. Αυτό που λέω είναι πώς, όντας το σοφότερο πλάσμα σ'αυτή τη Γή, θα πρέπει να βελτιωνόμαστε και να παίρνουμε παραδείγματα από τους "υποδεέστερούς" μας. Είναι η μόνη μας ελπίδα για να βρούμε το ιδανικό μας. Κοίταξε με αγάπη, κι όχι με διάθεση για εκμετάλλευση, πόσο απλόχερα σου δίνουν τα πάντα, κι αν δε μπορείς να κάνεις το ίδιο, απλώς εκτίμησέ το. Η αλήθεια είναι πως δεν παίρνουμε πάντα αυτό που μας αξίζει, αν όμως βελτιωθούμε, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να το αναγνωρίσουμε όταν θα περάσει από μπροστά μας.

Και μην ξεχνάς πως οι "ανθρωποί μας", ή ο σύντροφός μας, καθρεφτίζεται στα δικά μας μάτια. Φρόντισε, λοιπόν, αυτό που γίνεσαι μέρα με τη μέρα, να είναι αυτό που θες να αντικρύζεις στα μάτια και τις καρδιές αυτών που σε περιβάλλουν, διαφορετικά "...καθρέφτης γίνεσαι, κι όλοι σε σπαν κομμάτια."

Σ'ευχαριστώ για όλα αυτά που μου μαθαίνεις δώδεκα χρόνια τώρα καρδούλα μου. Σου υπόσχομαι να προσπαθώ πάντα να τα θυμάμαι, να προσπαθώ πάντα να κουνώ την ουρά μου όσο κι εσύ, ακόμα κι αν δεν έχω ουρά. Ακόμα κι όταν δε θα 'σαι εδώ...