Τί μπορει να κρύβεται μέσα σε μια... πυγολαμπίδα!

Ό,τι αγαπάς, να το κοιτάς βαθιά στα μάτια, με δίψα, έρωτα και λαχτάρα. Ναι, να διψάσεις... Γιατί τα μάτια σβήνουν. " Και η ψυχή;". Αναθάρρεψα. Η ψυχή... Η ψυχή ανάβει μιά φορά, μα ταξιδεύει χίλιες. Κι αν είνα λευκή, -ίσως πάλλευκη-, πάει πολύ μακριά. Δε γνωρίζει ποτέ της φυλακή. Πυγολαμπίδα μες στα δάση γίνεται, κι αστέρι μοναδικό σε ξάστερη νύχτα. " Έναν έναστρο ουρανό δεν ποθούμε όλοι; Ή μήπως όχι;" Δεν ξέρω να σου πώ. Μα πάλι, ποτέ δε γνώριζα.


Κρατώ ένα κουτί, ξέρεις... Ένα ξύλινο, μικρό κουτί. Έχει κι ένα λουκέτο. Όχι, δε χρειάζομαι μεγάλο, στο μικρό χωράνε όλες. "Μέχρι τώρα...", μου είπες. "Μέχρι πάντα...", σου ψιθύρισα.
Εκεί, λοιπόν, φυλάω τις στιγμές. Ξέρεις, αυτές που κάνουν τη δική μου πυγολαμπίδα να φέγγει,στο βαθύ σκοτάδι. Αυτές που δάκρυα σου χαρίζουν, που αλλάζουν τα μέσα σου. Φυλαχτό αυτο το κουτί, για να μην ξεχνώ από πού έρχομαι και πού πηγαίνω. Σε ποιά μονοπάτια βάδισα, ποιά Ιθάκη ονειρεύτηκα. Πόσα αγκάθια τρύπησαν τις φτέρνες μου. "...και πόσα την καρδιά μου.", ψέλλισα. Μα ευτυχώς, δεν άκουσες...