Μια νότα απ' τα παλιά...

Πώς, αλήθεια, να σκοτώσεις την αγάπη για μιά χαμένη ψυχή; Χαμένη στα "θέλω" της, στα χάρτινα "πιστεύω"... Πύργος από παραισθήσεις τα όνειρά του, κι εσύ ένας νομάς στην έρημο της ψυχής και του μυαλού του, να ταξιδεύεις μερόνυχτα να ανακαλύψεις έναν παράδεισο που να χωράει κι αυτός.

Και ξέρεις, αυτές οι αγάπες είναι οι δυνατότερες, πάντα μοναδικές και πάντα καταδικασμένες και καταστροφικές. Η ζωή σου γίνεται ξάστερη νύχτα, κι εσύ χάνεσαι παίζοντας με τα αστέρια. Ξεχνάς πως αναπνέεις, πως υπάρχεις, πως ζείς. Η γή μικραίνει παράξενα, γίνεται μια αγκαλιά, η αγκαλιά του, και το μόνο που αποζητάς ολόψυχα είναι να κρυφτείς μέσα της. Και γίνεται καταφύγιο από τους φόβους και τους εφιάλτες. Τους δικούς σου φόβους; Τους δικούς σου εφιάλτες; Όχι βέβαια. Εσύ, είπαμε, δεν υπάρχεις. Εσύ φοβάσαι περισσότερο τους δικούς του φόβους. Τους δικούς σου τους ξεχνάς, στο ταξίδι σου στην έρημο της ψυχής του, στην προσπάθειά σου να βρείς μια όαση σ'αυτήν. Μα κι η όαση μια παραίσθηση θα 'ναι, όπως τα όνειρά του, όπως η σωτηρία της αγγελικής ψυχής, που τελικά κέρδισε την αγάπη σου.

Μα θα είναι πάντα χαμένη. "Και το τέλμα;". Το τέλμα, αγάπη μου, δεν υπάρχει αν ξεχαστείς μέσα σου. Το τέλμα ορίζεται με την κατάρρευση, τη θυσία της δικής σου ψυχής. Χάνεστε κι οι δυο στην ίδια κόλαση. Ξύπνα, και θα δείς πως αυτά που σου ψιθυρίζω δεν είναι εφιάλτης. Ξύπνα, μή χάνεσαι στο μονοπάτι, μην ακολουθείς τα χνάρια του. Ίσως πάλι να είναι αργά, ίσως και να χάθηκες ήδη στη θέλησή σου και τη δίψα της δικής σου ψυχής...

Καλό δρόμο. Σου εύχομαι να βείς την όαση που αναζητάς. Εγώ δε μπόρεσα να την ανακαλύψω. Μόνο χιόνι.